درباره زندگی و مرگ امام موسی صدر

در متون تاریخی نیز در مورد نقش امام موسی صدر نوشته شده: «در پی دستگیری امام خمینی و در اوایل تابستان ۱۳۴۲، امام صدر راهی اروپا و مصر شد، تا از طریق واتیکان و الازهر، شاه را برای آزادسازی امام تحت فشار قرار دهد. با آزادشدن امام در پایان این سفر، آیت الله خویی تصریح کرد که این آزادی، بیش از هر چیز مرهون سفر آقای صدر بوده است.

امام موسی صدر در بهار سال ۱۳۴۴ گروهی از جوانان مومن شیعه را به مصر اعزام کرد تا در دوره ای شش ماهه، فنون نظامی را فرا گیرند. با بازگشت این جوانان که اولین کادرهای مقاومت لبنان بودند، عملیات ایذایی مشترک رزمندگان فلسطینی- لبنانی در شمال فلسطین اشغالی آغاز شد. او در تابستان ۱۳۴۵ و پس از اجتماعات عظیم و چندروزه شیعیان لبنان در بیعت با ایشان، رسما از حکومت وقت درخواست کرد تا همانند دیگر طوایف آن کشور، مجلسی برای سازماندهی شیعه و پیگیری مسائل آن تاسیس شود. مجلس اعلای اسلامی شیعیان که اولین بخش از برنامه درازمدت امام صدر بود، در اول خرداد ۱۳۴۸ تاسیس، و خود او با اجماع آرا به ریاست آن انتخاب شد.»

در بخش دیگری از زندگی نامه او آمده: «امام موسی صدر در دیدارهای مکرر سال ۱۳۵۷ خود با رهبران سوریه، عربستان سعودی و برخی دیگر از کشورهای جهان عرب، اهمیت انقلاب اسلامی ایران، پیروزی قریب الوقوع آن و ضرورت هم پیمانی آنان با این انقلاب را به آنها گوشزد کرد. او در شهریور ۱۳۵۷ و یک هفته پیش از ربوده شدن خود، با انتشار مقاله «ندای پیامبران» در روزنامه لوموند، امام خمینی را به عنوان تنها رهبر انقلاب اسلامی ایران معرفی کرد.

امام موسی صدر در ۳ شهریور سال ۱۳۵۷ و در آخرین مرحله از سفر دوره ای خود به کشورهای عربی، بنا بر دعوت رسمی معمر قذافی وارد لیبی شد و در روز ۹ شهریور ربوده شد. در این میان برخی قرائن حکایت از آن دارند که امام موسی صدر همچنان در قید حیات است. اما این اخبار هر روز از سندیت کمتری برخوردار می شوند.

خبری که در ۱۳ اردیبهشت ۱۳۸۰ توسط سایت «جبهه نجات ملی لیبی» روی اینترنت منتشر شد، مدعی آن است که امام موسی صدر در اواخر سال ۱۳۷۶  توسط برخی زندانیان زندان ابومسلم شهر طرابلس مشاهده شده است. اما شایعاتی هم وجود دارد که در همان سال ۷۸ میلادی در دیدار با قذافی مجادله ای کلامی بین این دو شکل می گیرد که در نهایت به دستور قتل شهید بزرگوار ختم می شود.