دعایی که باید هنگام طلوع و غروب آفتاب خوانده شود

عبداللَّه بن میمون، از امام جعفر صادق علیه السلام روایت کرده است که: «على علیه السلام چون صبح مى‏ کرد، سه مرتبه مى ‏فرمود که:

سُبْحانَ الْمَلِکِ الْقُدُّوسِ سُبْحانَ الْمَلِکِ الْقُدُّوسِ سُبْحانَ الْمَلِکِ الْقُدُّوسِ؛ «پاک و منزّه است پادشاه به غایت پاکیزه. پاک و منزّه است پادشاه به غایت پاکیزه. پاک و منزّه است پادشاه به غایت پاکیزه»، و مى‏ فرمود که: اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ … وِبِقُدْرَتِکَ عَلى‏ خَلْقِکَ؛ «خداوندا! به درستى که من پناه مى ‏برم به تو از برطرف شدن نعمت تو، و از گردانیدن عافیت تو، و از ناگهانى سزا و عقوبت تو، و از دریافتن بدبختى، و از بدى آن‏چه پیشى گرفته در شب. خداوندا! به درستى که سؤال مى‏ کنم تو را به عزّت پادشاهى تو، و سختى توانایى تو، و به بزرگ سلطنت تو، و به توانایى تو بر آفریدگان خود»، بعد از آن، حاجت خود را بخواه».

علا بن کامل‏ روایت کرده است که:

شنیدم از امام جعفر صادق علیه السلام که در نزد شام مى ‏فرمود:

«وَاذْکُرْ رَبَّکَ فى‏ نَفْسِکَ تَضَرُّعاً وَخیفَةً ودَوْنَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ؛ و یاد کن پروردگار خود را در دل خود از روى زارى و ترس، و بدون آشکارِ از گفتار».

و نیز آن حضرت مى‏ فرمود: «لَا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ … وَهُوَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ؛ نیست خدایى، مگر خدا، در حالتى که تنها است. نیست شریکى از براى او، و او را است پادشاهى و او را است ستایش. زنده مى‏ گرداند و مى‏ میراند و مى‏ میراند و زنده مى‏ گرداند، و او زنده‏ اى است که نمى‏ میرد، و او بر هر چیزى توانا است».

راوى مى‏ گوید که: عرض کردم که: «بِیَدِهِ الْخَیْرُ» فرمود: «به درستى که خیر و خوبى در دست او است، ولیکن چنان که من مى‏ گویم، بگو. ده مرتبه بگو: أَعُوذُ بِاللَّهِ السَّمِیعِ الْعَلِیمِ؛ «پناه مى‏ برم به خداى شنواى دانا»، در هنگامى که آفتاب طلوع مى‏ کند، و ده مرتبه در هنگامى که غروب مى‏ کند.